E-mile’s Blog

Wat een juweeltje is dit!!!!

The Curious Case of Benjamin Button is het verhaal van Benjamin Button, die wordt geboren met alle kenmerken van een oude man. Met het verstrijken van de jaren wordt hij niet ouder, maar juist jonger. Op 7 jarige leeftijd maakt hij kennis met de 5 jaar oude Daisy. Zij ziet door het oude masker heen en er ontstaat een band voor het leven. De film volgt hun leven, waarbij Daisy (Cate Blanchett) steeds ouder wordt en Benjamin (Brad Pitt) steeds jonger…..

De film zit erg goed in elkaar: beeldwerk is prachtig (een shot met Tilda Swinton (in bontjas met hoed) in een lift doet sterk denken aan de grote filmdiva’s van weleer);  acteerwerk is uitstekend; de grime is onvoorstelbaar goed en het geheel -hoe ongeloofwaardig het verhaal ook is- zorgt ervoor dat je volledig met de film mee gaat….

Echt een topfilm!!

In de bioscoop was ik erg gecharmeerd van de trailer van August Rush. Het is er toen niet van gekomen om ‘m te gaan zien, dus heb ik ‘m laatst op DVD op de kop getikt en gisteren hebben we hem gekeken.

Het idee van de film is niet verkeerd: Een jongetje in een weeshuis gaat op zoek naar zijn ouders. Beide ouders zijn muzikant (maar dat weet hij niet) en hij hoort muziek in zijn hoofd waarvan hij absoluut zeker weet dat die hem naar zijn ouders zal leiden.

Helaas viel de film nogal tegen. Tijdspaden lopen door elkaar; tijdsduur wordt heel rekbaar gebruikt; teveel toevalligheden en zelfs een wonderkind kan niet binnen 2 minuten leren hoe notenschrift in elkaar steekt (een meisje legt hem met een ezelsbruggetje uit welke noten op welk streepje komen en voila: hij kan meteen de prachtigste composities opschrijven; weet ook meteen alles van verbonden noten; lengte van noten etc etc).

Natuurlijk zitten er ook mooie elementen in de film (niet in de laatste plaats de vader; een rol van de altijd lekkere Jonathan Rhys Meyers, maar alles opgeteld zou ik weinig inspanning verrichten (“no Rush” hahahahaha) om de film te gaan bekijken. Komt ‘ie een keer op tv en je hebt echt niets beters te doen, dan is het vroeg genoeg….

MILK is de verfilming van het leven van Harvey Milk.

Sean Penn speelt in MILK de rol van Harvey Milk, de eerste openlijk homosexuele stadsbestuurder in San Fransisco. Deze film vertelt het verhaal van de laatste 8 jaren van zijn leven, waarin hij begon als een verlegen ‘ closet case’  in New York en hoe hij veranderde in een ‘out & proud’  homo activist, die uiteindelijk ook werd verkozen tot stadsbestuurder.

De film geeft een mooi beeld van het (homo)leven in de jaren zeventig, waarbij alles in eerste instantie in het geniep moest gebeuren. Ook de vooroordelen tegen homosexualiteit komen uitgebreid aan bod. Ongelooflijk dat dit slechts 30 jaar geleden is!

In de loop van de film zie je hoe de homobeweging in Amerika ontstaat en het idee voor de gayparade, die een compleet ander doel had dan het ‘ gezellige homofeestje’  dat bijvoorbeeld de gaypride botentocht in Amsterdam tegenwoordig is. (OK, officieel is die nog steeds bedoeld om te laten zien dat homo en hetero niet zo verschillend zijn, maar laten we elkaar geen mietje noemen: voor de meeste mensen is het alleen een excuus om een weekend lang te feesten)

Maar dit terzijde; we hadden het hier over de film.

Zoals ik al zei: aan de hand van de laatste  levensjaren van Harvey ga je mee in de hele ontwikkeling van de homobeweging en vang je een glimp op van hoe de zaken er in die tijd voorstonden voor homo’s en zie je wat mensen als Harvey Milk hebben gedaan om homo’s dezelfde rechten te laten krijgen als hetero’s.

Het geheel is mooi in beeld gebracht, met een groep acteurs die -zoals je aan de hand van foto’s kunt zien bij de aftiteling- ook qua uiterlijk erg realistisch gecast is.

Ik denk dat elke zichzelf respecterende homo deze film moet hebben gezien, maar het is zeker geen ‘homo-film’: ook geschikt voor hetero’s 😉

Afgelopen dinsdag met Wolf en Bas in filmtheater Hilverum naar de film Boy A geweest; een film (gebaseerd op de gelijknamige roman van Jonathan Trigell) die eerder ook al in Pathé draaide, maar die we daar gemist hebben.

Hoofdpersoon is de 24 jarige Jack Burridge, een ietwat verlegen, wereldvreemde jongen die na 10 jaar gevangenisstraf (dan weet je al dat wat hij uitgehaald heeft niet voor de poes was….) weer vrij komt. Het proces heeft destijds nogal wat stof doen opwaaien vanwege de aard en de gruwelijkheid van de misdaad. Jack is de nieuwe naam waarmee ‘Boy A’  zoals hij in het proces werd genoemd, onder begeleiding van (maatschappelijk werker?) Terry, een nieuw bestaan gaat opbouwen. Nieuwe omgeving, nieuwe naam, nieuwe kansen.

Alles lijkt goed te gaan en Jack heeft het goed voor elkaar. Wordt zelfs een plaatselijke held als hij een meisje redt bij een auto ongeluk. Maar dan keert het tij: hij wordt herkend als zijnde Boy A en alles valt in duigen.

Kan een mens veranderen? Verdien je een tweede kans en zo ja: hoe onvoorwaardelijk is die kans (oftewel: kom je ooit los van je verleden?)

Het is een mooie, aangrijpende film geworden, waarbij in de loop van het verhaal pas duidelijk wordt wat er zich 10 jaar geleden heeft afgespeeld. Lang leve de flash back….

De verhaallijn doet hier en daar wat onnatuurlijk aan: de zoon van Terry (die wel een essentiele rol blijkt te vervullen) is erg onafgerond. Hier en daar zijn de sprongen in de tijd niet echt duidelijk (zijn we een dag verder of een paar maanden??) en ook is de aanloop naar het einde wat warrig. Maar dit is niet zodanig dat het de filmervaring heeft gestoord .Goed acteerwerk, onder andere van de hoofdrolspeler Andrew Garfield, die met zijn verlegen ietwat wereldvreemde spel een hoofdpersoon neerzet met een hoog knuffelgehalte, waar je vanaf het begin sympathie voor voelt.

Al met al een film die ik je van harte aanbeveel.

Een andere film die momenteel in de bioscoop draait (en die WEL de moeite waard is), is Australia.

In deze film is Nicole Kidman een engelse aristrocate die naar Australie gaat om haar man te controleren. Als hij vermoord wordt, besluit ze in Australië te blijven, waar ze samen met Hugh Jackman het vee naar de markt gaat brengen; wat natuurlijk niet van een leien dakje gaat. (voor een uitgebreidere inhoud moet je de link naar de filmsite maar even volgen)

Het verhaal wordt deels verteld door Nullah, een halfbloed aboriginal jongen. In die tijd werden halfbloedkinderen bij hun aboriginal moeder weggehaald om ‘ beschaafd’  op te groeien. Niet te geloven, maar dat is tot ver in de jaren zeventig doorgegaan!

Erg mooie film, prachtige shots en een goed verteld verhaal.

Net als in The Sound of Music volgt er nog een tweede verhaallijn als je denkt dat de film afgelopen is, dus bereid je wel voor op een lange zit! Maar, zoals gezegd: het is de lange zit waard!

Zo, gelijk de spreekwoordelijke koe maar bij de horens vatten en een blogje over de film die we gisteravond hebben gezien.

Dat was zeven pounds; de nieuwe kaskraker met Will Smith in de hoofdrol.

Ik had me er best veel van voorgesteld: Will Smith kan een goede rol neerzetten (zoals bijvoorbeeld bleek in I Am Legend) en de trailers waren veelbelovend mysterieus.

Helaas kwamen we bedrogen uit en vonden we dit beiden één van de slechtere films van de afgelopen maanden (en we zien er best veel hoor!).

De film is vreselijk traag; in het begin erg vaag en vervolgens erg voorspelbaar. Het eind (waarin het even dreigt interessant te worden) doet een beetje afgeraffeld aan; alsof men er ineens achter kwam dat de tijd bijna om was en men het einde dus maar even in 10 minuten gepropt heeft.

Eigenlijk was alleen de vegetarische Deense Dog de moeite waard….. (eet alleen gestoomde broccoli en tofu).

Het gebeurd me niet snel, maar ik moet bekennen dat ik zelfs een paar keer in slaap dreigde te vallen. Dat is voor mij (in de bioscoop) echt uniek!

Nee, ik vind dit geen aanrader. Maar misschien ligt het aan mij (of in dit geval aan ons; Wolf vond ‘m ook niet zo interessant) en vind jij ‘m wel goed? Laat het me vooral weten als je er heen bent geweest!